Τί να πει κάποιος για το αφεντικό. Το ότι φτάνει να βγάλει ένας εξηντατριάχρονος τον μέχρι τώρα καλύτερο δίσκο που άκουσα το 2012, είναι από μόνο του εκπληκτικό. Όπως αναρωτιέται και σε κάθε ραδιοφωνική του εκπομπή ο πολύς και πολυαγαπημένος Γιάννης Πετρίδης ποιος δίσκος από τους νέους καλλιτέχνες θα φτάσει να μνημονεύεται στο μέλλον. Μπορεί το ροκ να μην ξαφνιάζει όσο έκανε μέχρι και τη δεκαετία του '90 αλλά μαζί με την ράπ είναι οι οάσεις σε μια βασανιστική μουσική έρημο. Ένας καλλιτέχνης που δε φοβάται να είναι απλός και άμεσος και γι' αυτό το λόγο και πέρα για πέρα αληθινός. Μπορεί ο 17ος δίσκος του να μην είναι ένα ακόμη Born to run και σίγουρα δύσκολα θα γίνει το ίδιο πετυχημένο με το Born in the USA. Παρόλα αυτά η σχεδόν μία ώρα του κυλάει με αξιομνημόνευτες μελωδίες, εμπνευσμένες μουσικές φόρμες, και φυσικά στίχους του επιπέδου του boss και έτσι το replay τουλάχιστον για μένα καταντάει μονόδρομος....Τι είπατε; προτεινόμενα τραγούδια; Ευτυχώς αυτό είναι ένα κακό αστείο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Βρείτε χρόνο για να απολαύσετε και να ακούσετε πραγματικά έναν υπέροχο δίσκο, όπως κάναμε παλιά στα χρόνια του βινυλίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου