Τους Roots τους γνώρισα, όπως και ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα άλλωστε, από το "seed 2.0" και το Phrenology του 2002. Τους λάτρεψα με το The tipping point και έκτοτε τους έχω από κοντά. Το συγκρότημα από τη Φιλαδέλφεια έβγαλε το 11ο άλμπουμ του και έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς...ξανά. Από την αιθέρια εισαγωγή του A piece of light και το υπέροχο blues συναίσθημα του walk alone, μέχρι την γκόσπελ - trip hop διάθεση του dear God, αλλά και τα αλλά Otis redding περάσματα στο Now or never και την αναγέννηση του Curtis mayfield στο ομότιτλο How i got over, ο δίσκος είναι απόλυτα εθιστικός. Τι να αφήσεις έξω από τις υπέροχες στιγμές του δίσκου, αναρωτιέμαι...τα παραμυθένια φωνητικά της καλιφορνέζας πιανίστριας - αρπίστρια Joanna Newsom στο Right on ή τον αγαπημένο John Legend στο the fire; Ένα ακόμη διαμάντι που αν ήταν βινύλιο θα το είχα ήδη λιώσει από τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Respect...