Rous Selftitled Το να γράψω κάτι για το τραγούδι "εξαιρέσεις" που έκανε πάταγο και σιγοτραγουδήθηκε από πάρα πολλούς ανεξαρτήτου ηλικίας, θα ήταν σχεδόν ανόητο. Ο δίσκος όμως του Rous (Γίωργος Γεωργιάδης -Ρουσέτος) είναι πολύ περισσότερα από το παραπάνω χιτ. Η μουσική του έχει μια αμεσότητα στην μελωδία της που χαρακτηρίζει τα διαμάντια που δε χρειάζονται την ιλουστρασιόν παραγωγή για να κρύψουν εναγωνίως το πόσο "μικρά" στέκονται σαν συνθέσεις. Οι επιροές του σίγουρα πηγάζουν από τα sixties, το φολκ τον Dylan και τους Beatles και είναι επίσης εμφανές ότι έχει ακούσει πολύ Ξήλινα Σπαθιά και Τρύπες. Επίσης πάντα μου άρεσαν τα τραγούδια που δίνουν και λίγο χώρο στη σιωπή...Όσο για τους στίχους που κάθε άλλο παρά φλύαροι και εύκολοι είναι, αφήνουν σχεδόν και μια γοητευτική, γλυκόπικρη αίσθηση στο μυαλό και στην καρδιά. Επίσης έχουν και κάτι πολύ σπάνιο δεν ακούγονται δήθεν. Δε θα πω ότι περιμένω με ανυπομονησία τη δεύτερη δουλειά του, νομίζω είναι ωραίο απλά να χαρούν, όσοι αγαπούν την καλή ροκ ελληνική μουσική, το "πνευματικό παιδί" του Rous γιατί πλέον πολύ σπάνια έρχονται τέτοιοι εγχώριοι ήχοι στα αυτιά μας.
