Fah Blog

Τα πέντε χρόνια που έλειψαν οι Gorillaz του frontman των Blur, Damon Albarn, και του Jamie Hewlett, δε φαίνεται να επηρέασαν τη φόρμα τους. Η εικονική μπάντα διαχειρίζεται αυτά που την ανέδειξαν άψογα. Σουλ, ποπ και χιπ χοπ μουσικές σε ένα ενδιαφέρον κολάζ αρμονικά φτιαγμένο. Οι καλεσμένοι σχεδόν περισσεύουν αφού συμμετέχουν ούτε λίγο ούτε πολύ, εννέα τον αριθμό και δείχνουν το προσωπικό στίγμα τους κάνοντας έτσι τη συγκεκριμένη δουλειά ιδανική για επαναλαμβανόμενη ακρόαση. Βέβαια δεν παύει να είναι ένας ποπ δίσκος και ως τέτοιος πρέπει να προσεγγίζεται πόσο μάλλον όταν ξέρουμε περίπου τι περιμένουμε να ακούσουμε. Οι ανατροπές, η ωρίμανση, τα κόνσεπτ είναι πολύ καλά για να κάνουν πιο ενδιαφέρουσες τις καλλιτεχνικές δουλειές αλλά νομίζω ότι κυρίως αναζητούνται από τους κριτικούς για να γεμίζουν σελίδες περιοδικών και εφημερίδων και για να ψάχνουν μέσα από την αποκαθήλωση σχημάτων και καλλιτεχνών το next big thing...που πουλάει άλλωστε και περισσότερο. Προσωπικά κάθε φορά που ξεκινάω να ακούω μια καινούργια δουλειά ενός τραγουδιστή - γκρουπ που βρίσκεται χρόνια στο κουρμπέτι δεν περιμένω να ακούσω και το νέο Sgt. Peppers... και αυτό είναι μια δίκαιη προσέγγιση πιστεύω.